Wonen in de bossen van Drenthe: Vogels, inspiratie en een brutale chihuahua
Nou, hier zit ik dan, midden in de bossen van Drenthe. Omringd door groen, vogels die zich elke dag weer te pletter fluiten en een chihuahua die denkt dat hij de koning van het woud is. En weet je? Dat is-ie ook een beetje.
Drenthe, mensen, dat is geen provincie, dat is een decor. Overal waar je kijkt, lijkt het alsof je in een ansichtkaart leeft. Van die mistige ochtenden waarbij de zon door de bomen prikt alsof iemand de gordijnen net een stukje open heeft geschoven. En de vogels? Tja, die hebben hier blijkbaar een abonnement op mijn leven. Roodborstjes, spechten, zelfs een verdwaalde buizerd af en toe. Voor iemand die vogels schildert en aquarelleert, is dit natuurlijk de hemel op aarde.
En dan is daar nog mijn kleine viervoetige vriend. Een chihuahua, ja. En voordat je begint: ja, hij past in een handtas, maar nee, hij denkt dat hij een wolf is. Elke wandeling is een avontuur. Hij snuffelt onder elk blad, kijkt me soms aan alsof hij net de grootste ontdekking ter wereld heeft gedaan (waarschijnlijk een eikel), en sleept me mee alsof hij de baas is. O, en laten we niet vergeten die keer dat hij een pastelkrijtje van m’n werktafel jatte en dacht dat het een snack was. Spoiler: het was géén snack.
Maar dat bos, dat doet wat met je. Alles wat ik hier zie, sluipt stiekem mijn werk binnen. Het zachte groen van het mos, de gouden gloed van een late namiddagzon, het blauw van een ijskoude lucht – het zit allemaal in mijn schilderijen. En die vogels? Die blijven m’n grootste inspiratie. Hoe ze bewegen, hoe hun veren glanzen, hoe ze altijd bezig zijn. Het is alsof ze me fluisteren: "Schilder mij, ik ben mooier dan alle anderen."
Natuurlijk is het bosleven niet alleen rozengeur en maneschijn. Soms besluit het internet dat het tijd is voor een detox. En ja, soms zit ik midden in een creatieve flow, en besluit mijn hond dat hij zich wil verstoppen in een hoop herfstbladeren. Maar eerlijk? Dat soort dingen vergeet je snel als je hier woont.
Dus als je ooit denkt: waar is dat mens dat al die vogels schildert? Zoek een huisje midden in het bos, kijk uit naar een klein hondje dat doet alsof hij een beer is, en luister naar de vogels. Daar zit ik, met mijn pastelkrijtjes, mijn penseel en een glimlach die net zo groot is als de Drentse heide. Want dit, lieve mensen, is wat thuiskomen echt betekent
