Van olieverf naar pastelkrijt: Hoe je je oude liefde inruilt voor een kleurrijke chaos
Weet je, soms gebeurt het gewoon. Je denkt dat je precies weet waar je staat in het leven, met je vertrouwde olieverf en je penseel. Alles loopt op rolletjes, de verf glijdt soepel over het doek, en je hebt alle tijd van de wereld om te twijfelen, te verbeteren, en jezelf af te vragen: is dit nou kunst of kan het weg? Maar dan, BAM! Daar komt dat pastelkrijt je leven binnenstormen als een overenthousiaste labrador met modderpoten.
Laten we eerlijk zijn: olieverf is netjes. Het is als een klassieke danspartner – verfijnd, langzaam, en met een zekere grandeur. Elk laagje vraagt om respect en geduld. Maar pastelkrijt? Dat is meer een wilde polonaise. Sneller, rommeliger, en voor je het weet zit je midden in een stofwolk van kleuren waarvan je niet eens wist dat ze bestonden.
Toen ik voor het eerst met pastelkrijt aan de slag ging, dacht ik: Wat is dit?! Mijn handen zaten binnen no-time onder het rood, blauw en geel. Mijn werktafel leek op een slagveld waar een regenboog was geëxplodeerd. En m’n chihuahua? Die paradeerde trots door het huis met een pastelblauwe staart. Alles was chaos, maar ergens voelde het ook goed.
Want weet je wat het is? Pastelkrijt is direct. Geen geknoei met lagen die uren moeten drogen. Geen ellenlange correcties met een penseel dat nét niet doet wat je wil. Het is gewoon: BAM, kleur op papier. En als je een fout maakt? Ach, gewoon een beetje vegen, en je begint opnieuw. Het is intens, het is eerlijk, en ja, het is een beetje rommelig. Maar daar zit juist de magie.
Wat ik leerde? Dat kunst niet altijd netjes hoeft te zijn. Bij olieverf was ik de controlefreak, alles moest perfect. Maar pastelkrijt? Dat heeft me leren loslaten. Het daagt je uit om sneller te werken, intuïtiever te denken, en het resultaat gewoon te laten zijn. Misschien is dat wel wat ik het meest waardeer: dat mijn werk nu leeft, dat de kleuren vibreren, en dat het proces me telkens weer verrast.
Dus ja, mijn atelier is nu een zooitje. Er zit pastelstof in hoeken waar ik nooit bij kom, en mijn hond lijkt permanent lichtroze. Maar weet je? Dat is het allemaal waard. Want soms moet je je oude liefde – al die nette lagen olieverf – even laten staan om iets nieuws te omarmen. En geloof me, in die kleurrijke chaos zit een vrijheid die ik nooit meer kwijt wil.
