Een wazige hond en een scherp gemis
Het begint met een mailtje. "Kun je een portret maken van onze hond? Hij is helaas overleden." En dan voel je 'm al. Geen levend model, geen speelse foto’s van een waggelende tong en een kwispelende staart. Nee, wat je krijgt is een foto uit 2009, gemaakt met een Nokia-telefoon, midden in het donker. Onscherp, scheef, en waarschijnlijk stond er een vinger op de lens. Een foto waar zelfs een professionele speurneus bij zegt: Succes ermee, joh.
Daar zit ik dan, achter mijn tekentafel, starend naar een hond die op de foto meer weg heeft van een grijze wolk. Of een slecht gephotoshopte mistbank. “Kun je de ziel vastleggen?” vraagt de klant. De ziel! Een mooi idee, maar hoe doe je dat als de foto zo onscherp is dat zelfs een helderziende met pensioen gaat?
Maar goed, ik begrijp het wel. Deze hond was geen hond, het was familie. Een partner in crime, een wandelbuddy, een schooier die elk restje kaas opslokte alsof hij daarmee de wereld redde. Dus ik ga aan de slag. Eerst zoek ik naar details: de ogen (als ik ze kan vinden), de oren (zijn dat oren?) en die typische houding die alleen hij had. En als dat niet lukt, bel ik de klant. “Heeft u misschien een andere foto?” vraag ik voorzichtig. “Een waarop hij niet opgaat in de achtergrond als een schutkleurende ninja?”
De reactie is altijd liefdevol: “Dit is zijn lievelingsfoto.” Lievelingsfoto? Hij staat met drie poten in een plas en kijkt alsof hij net een loterij heeft verloren. Maar goed, dit is hem voor hen. Dit voelt als hem. Dus ik teken door. Met wat puzzelen, invullen en een flinke portie verbeelding probeer ik hem tot leven te brengen op papier.
En op een gegeven moment gebeurt het. Het blijft altijd een klein wonder. Het wazige, slecht belichte hoopje op de foto verandert langzaam in een hond. Niet zomaar een hond, maar hun hond. Met die blik die zegt: Wat kijk je, ik ben er nog.
En als het portret klaar is, stuur ik een foto naar de klant. Altijd met een bonzend hart. Want wat als het niet klopt? Maar dan komt het antwoord: “Dit is hem precies. Zo herinneren we hem.” En weet je, daar doe je het voor. Niet voor die wazige foto, niet voor de uitdaging, maar voor dat kleine stukje troost dat je met wat potlood en papier kunt bieden.
En dan leg ik mijn potlood neer en kijk even naar mijn eigen hond. Levend, luidruchtig, en totaal onscherp in elke foto die ik maak. Maar wat maakt het uit? Als het ooit zover komt, weet ik precies wat ik moet doen.
Bang om iets te missen? Geef hier je e-mailadres en mijn blogs ploppen vanzelf je inbox in. Geen gedoe, wél gezellig
