Daar zit ik, potlood in de hand, starend naar een foto van een chihuahua genaamd Paco. Ja, je leest het goed: een chihuahua. Een hond die zo klein is dat hij waarschijnlijk met korting mee mag in het openbaar vervoer. Zo’n beestje waarvan je verwacht dat hij bij het eerste windvlaagje de lucht in waait als een herfstblaadje. Maar Paco is geen gewone chihuahua. Nee, Paco is een persoonlijkheid.
Ik begin te tekenen. Die oren, eerst. Oren die zo groot zijn dat je bijna denkt dat hij ze op Marktplaats heeft gekocht van een vleermuis. En die blik: een combinatie van schattig en meedogenloos. Hij kijkt je aan alsof hij net besloten heeft of hij je wel of niet vergeeft dat je zijn avondeten te laat serveerde. Dit ben ik, zegt die blik. Ik ben klein, maar onderschat me niet, want ik kan jou en je hele familie binnen vijf minuten volledig emotioneel ontregelen.
Zijn baasjes hadden me een beetje over hem verteld. Over hoe Paco met zijn pootjes van formaat cocktailworst toch zonder blikken of blozen een hele middag door het bos paradeert. En hoe hij onderweg een herder of twee op zijn plek zet. Niet door te vechten, want daar doet Paco niet aan. Nee, Paco lost dingen op met pure attitude. Hij loopt gewoon naar zo’n grote hond toe, kijkt omhoog alsof hij wil zeggen: Serieus? Dít is alles wat je in huis hebt? En dan druipt die herder af, schaamrood op de wangen.
Ik werk verder aan het portret. Die kleine, natte neus. Een neus zo schattig dat je spontaan zin krijgt in chocoladetruffels. En die staart, dat altijd vrolijke vlaggetje dat in werkelijkheid waarschijnlijk net zo hard trilt als hij zelf. Want laten we eerlijk zijn, chihuahua’s trillen. Altijd. Of het nou koud is, spannend, of gewoon dinsdag.
Maar Paco heeft een groot hart. Letterlijk, volgens mij, want hoe hij het anders volhoudt om elke dag een marathon te lopen op pootjes kleiner dan een luciferhoutje is me een raadsel. En na die wandelingen? Dan ligt hij uitgestrekt op de bank, alsof híj degene is die al jouw energie heeft opgeslurpt. Jij zit erbij met drie koppen koffie en hij ligt erbij als een Romeinse keizer.
Het portret is klaar. En weet je wat? Het is hem. Paco in al zijn glorie. De koning van het bos, de baas van de bank, en de enige hond ter wereld die in zijn eentje een herder kan laten twijfelen aan zijn carrièrekeuzes. Een chihuahua, ja. Maar Paco is geen hondje. Paco is een fenomeen.