De vos achter glas

De Vos achter Glas

Je kent het wel. Je hebt uren zitten zwoegen op een kunstwerk. Elk haartje van die vos heb je met liefde, aandacht en een halve bril op je neus getekend. Het was een masterclass in geduld. Want zeg nou zelf: een vos is geen hond, geen kat, geen paard. Het is een vos. Een oerdier met een blik die zegt: “Ik weet meer van jou dan jij ooit van mij zult begrijpen.” Ja, dáár wilde ik de essentie van vangen.

Na uren van zweten, gummen, tekenen en weer gummen was hij eindelijk klaar. Mijn vos. Die intense, prachtige vos die recht in je ziel kijkt. "Dit wordt hem," dacht ik. "Een absolute showstopper voor de tentoonstelling."

Nu komt het leukste gedeelte: inlijsten. Altijd een beetje spannend, want dat is het moment waarop een kunstwerk verandert van “een leuk probeersel” naar “het zou in een museum kunnen hangen.” Dus hup, naar de lijstenmaker. Ik kies een prachtige lijst, klassiek maar niet te pompeus. En natuurlijk een glasplaat, want ja, dat hoort zo. Kunst met glasplaat, dat klinkt chic.

Dus daar sta ik, in mijn atelier. Lijst klaar, glasplaat netjes erop. Maar er klopt iets niet. Die vos – die ziel, die intensiteit – die zit ineens achter een soort gevangenis. Alsof ik hem in een aquarium heb gestopt. Wat een drama.

Ik staar, ik draai, ik zucht. En ineens schiet me iets te binnen. Wacht eens even. Misschien moet ik het gewoon zónder proberen. Dus ik haal de glasplaat eraf. En BAM. Daar is-ie. De vos springt bijna uit de lijst. Hij leeft! Hij ademt! Hij kijkt me aan alsof hij wil zeggen: “Waarom in hemelsnaam dacht je dat ik achter glas hoorde, mens?”

Blond, zeg ik je. Blond! Ik bedoel, wie stopt nou een vos achter glas? Alsof het een opgezette vlinder is. Dit soort momenten zijn tegelijk gênant en geniaal. Het is een reminder dat kunst soms gewoon vrij moet zijn.

Dus nu hangt hij daar. Zonder glas. Ongetemd. Vrij. En weet je wat? Hij kijkt nóg dieper in je ziel. Een vos, in al zijn glorie.