Pjutten

Pjutten: De Kunst van het Maken van Een Knuffel Die Écht Iets Betekent"

Je hebt van die momenten in je leven waarop je denkt: "Waarom ben ik eigenlijk creatief bezig?" En ik kan je vertellen, het antwoord ligt niet in een verre waarheid of in een groot geheim. Het antwoord ligt in de Pjutten. Ja, je leest het goed. Pjutten. Omdat knuffels tegenwoordig blijkbaar niet meer gewoon knuffels zijn, maar 'kunstwerken' die je in je huis moet neerzetten alsof ze een tentoonstellingsstuk van de Rijksmuseum-collectie zijn.

De Pjut – een knuffel, maar dan anders. Geen standaardje van de action, geen gedrocht van plastic spul dat je kind meteen uit elkaar trekt en dat je daarna weer in een andere kamer probeert te verstoppen (totdat je het ooit weer kwijt bent in de vuilnisbak). Nee, dit is handwerk. Ambacht. Dingen die je vroeger bij je oma zag, voordat alles plastic werd. Als je me begrijpt.

Ik zit daar dus, in mijn atelier, hokje, rommel kamertje, in de bossen van Drenthe. Je zou denken dat ik gewoon een boswandeling maak maar nee, ik zit daar met een naald in mijn hand en een stuk gevilte wol voor me. Want weet je, het begint allemaal met een idee – een simpele schets. En voor je het weet zit je met een stuk textiel voor je neus waar je uren aan hebt zitten vilten, rijgen en stikken. En dat alles voor… een knuffel. Jawel, een knuffel die je zou kunnen verkopen voor een bedrag dat je buurman zijn maandlasten mee zou kunnen betalen. Maar dat is dus het verschil tussen een ‘gewone’ knuffel en een Pjut. Dit is kunst, mensen.

Maar goed, de naam. Pjut. Waar komt die vandaan, vraag je je af? Nou, het komt uit het Fries, en het betekent “kleine peuter”. En ja, ik weet het, je denkt misschien: “Waarom zou ik mijn knuffels naar een peuter noemen?!” Maar het is precies dat wat ze zijn: schattige, kleine wezentjes die zich in de armen van je kind nestelen, net als een peuter die zich veilig voelt bij zijn ouders. En daarom noem ik ze Pjutten. Omdat ze, ondanks hun schattige grootte, allesbehalve klein zijn in wat ze betekenen. Ze zijn geen “neppe” knuffels die snel uit elkaar vallen. Nee, dit zijn knuffels die een leven lang meegaan.

Ik gebruik alleen de beste materialen, ja. Want dat is het belangrijkste, hè? Als je een knuffel maakt, wil je niet dat het na een maand uit elkaar valt zoals die neppe Chinese dingen. Nee, Pjutten moeten blijven. Ze moeten blijven en een beetje trots staan kijken naar de wereld om hen heen. In een kinderkamer, in een woonkamer, of – en dat gebeurt vaker dan je denkt – gewoon op de bank. Het moet iets zijn wat blijft, zelfs als de kinderen het vergeten.

En dan is daar het moment: je hebt je knuffel klaar. Het is zacht, het is kleurrijk, het is… eh… alles wat je van een knuffel verwacht. En dan? Dan komt het moment van de waarheid: de verkoop. Ja, want daar doe ik het allemaal voor. Ik verkoop Pjutten. Het is niet voor niets dat ik zoveel tijd en energie in deze handgemaakte wonderen steek. Ze moeten de wereld in. Ze moeten gezien worden. Ze moeten in handen komen van mensen die begrijpen dat dit geen speelgoed is, maar kunst.

Dus ja, ik maak Pjutten. En nee, ik ben niet gek. Ik ben gewoon een creatieveling die haar hobby serieus neemt, zelfs als het betekent dat ik mezelf om de oren moet slaan met naalden en garen. Want als je je Pjut niet serieus neemt, wie dan wel?

Dus koop die Pjut. Zet hem in je woonkamer. Leg hem neer in de kinderkamer. Dan heb je tenminste een stukje kunst in je huis waar je trots op kunt zijn. En dat, beste mensen, is wat het leven echt mooi maakt: een beetje kunst, een beetje humor, en een flinke dosis ironie.

Pjutten. Het is de toekomst. En als je het niet begrijpt, dan begrijp je er gewoon helemaal niks van.